ინფლაცია - ფულის გაუფასურება - ყოველდღიური ცხოვრების ნაწილი გახდა და მის შედეგებს ქვეყნის ყველა მოქალაქე გრძნობს, რომლებმაც არ დაკარგეს ანალიტიკური უნარები. მაგრამ ეს ეკონომიკური ფენომენი, მიუხედავად იმისა, რომ ამცირებს ფულის საფულეების რეალურ წონას, ყოველთვის არ არის ნეგატიური, როგორც ეს ხდება მცოცავი ინფლაციის შემთხვევაში.
ინფლაციის ჯიშები
ისეთი ეკონომიკური ფაქტორი, როგორიცაა ინფლაცია ხასიათდება ფასების ზრდის საშუალო წლიური ტემპით. იმ შემთხვევაში, თუ ის 10% -ზე ნაკლებია, ინფლაცია ითვლება ზომიერ, ან მცოცავად. ზრდის ამ ტემპით, ფასების უმნიშვნელო ზრდა მყიდველებისთვის სტიმულია ინვესტიციის ჩადება პროდუქტში, რომელიც ხვალ ცოტათი გაძვირდება. მომხმარებელთა მოთხოვნა ასტიმულირებს წარმოების განვითარებას და აფართოებს მასში ინვესტიციებს. ჰიპერინფლაცია არის ის, რაც იწყება წელიწადში 10 – დან 50% –მდე. ეს საგანგაშო სიგნალია, რომ ქვეყნის ეკონომიკა ნგრევის პირასაა. ინფლაციით, რომელსაც გალოპინგს უწოდებენ, ფასების ზრდის ტემპი 50% -ს აჭარბებს და მისმა მაქსიმალურმა ღირებულებებმა შეიძლება მიაღწიოს ასტრონომიულ მნიშვნელობებს. ეს სიტუაცია ახასიათებს ეკონომიკის სრულ კოლაფსს, რაც ჩვეულებრივ ხდება მაშინ, როდესაც ქვეყანაში ხდება კრიზისი ან ხდება ომები.
ეკონომიკური პროცესები მცოცავი ინფლაციით
ზომიერი ინფლაცია არის ფულის მუდმივი გაუფასურება და მსყიდველობითი უნარის შემცირება, რაც დამახასიათებელია განვითარებული ქვეყნების უმეტესობისთვის. ვინაიდან მოსახლეობისთვის ეს ფულის ჩადების სტიმულია, ამგვარი სახელმწიფოების ეკონომიკური პოლიტიკის მიზანი არ არის მისი ნულამდე შემცირება, არამედ მისი შენარჩუნება 3-5% -ის ფარგლებში.
ამავე დროს, ინფლაციური პროცესები შეიძლება იყოს როგორც ღია, ისე ხელოვნურად ჩახშობილი. პირველ შემთხვევაში, მთავრობა არ აკონტროლებს ფასებს, ინფლაცია გამოწვეულია მოთხოვნის ბუნებრივი ჭარბი მიწოდებაზე. მეორე, როდესაც სახელმწიფო ვალდებულია გააკონტროლოს ფასები, ინფლაციის ზრდის რეალური ტემპი შეიძლება გაცილებით მაღალი იყოს, ვიდრე ოფიციალურად განაცხადა და ის ყოველთვის აღარ შეიძლება ჩაითვალოს ზომიერად.
ამავე დროს, ღია ინფლაცია არ ეწინააღმდეგება ბაზრის კანონებს და არ ანადგურებს მის მექანიზმებს, იზიდავს ინვესტიციურ ინვესტიციებს წარმოების გაფართოებისა და მომხმარებელთა მოთხოვნის დასაკმაყოფილებლად. მოსახლეობა, ინფლაციური მოლოდინით ხელმძღვანელობით, დამოუკიდებლად განსაზღვრავს, თუ რა თანხის ნაწილი უნდა დაიხარჯოს საქონლის შეძენაზე, და რომელი ნაწილი უნდა დარჩეს დეპოზიტებისა და დანაზოგების სახით. ხარჯების გაზრდით, მომხმარებელს შეუძლია შექმნას მოთხოვნა, რომელსაც არ უჭერს მხარს კონკრეტული პროდუქტის რეალური მოთხოვნილება, რაც ზოგიერთ შემთხვევაში შეიძლება გახდეს მუდმივი სტიმული ფასების ზრდისა და ინფლაციის პანდულის შეცვლისთვის. ამის თავიდან ასაცილებლად აუცილებელია, რომ სახელმწიფოს ჰქონდეს საკმარისი საწარმოო შესაძლებლობები და შრომითი რეზერვები მზარდი მოთხოვნის დასაკმაყოფილებლად და ინფლაციის ზრდის შესაჩერებლად.
