რუსეთის ფედერაციის ცენტრალური ბანკის მიერ საკრედიტო ინსტიტუტების რეფინანსირება გამოიყენება საბანკო სისტემის ქვედა სექტორზე ეფექტურად ზემოქმედების მიზნით. რეფინანსირების ფორმის, პირობებისა და პროცედურის დადგენით, ცენტრალური ბანკი აკონტროლებს კომერციული ბანკების საქმიანობას.
რეფინანსირება არის ცენტრალური ბანკის მიერ ორგანიზაციების (კომერციული ბანკები) სესხის გაცემა, ანუ საკრედიტო ინსტიტუტები იღებენ მისგან თანხებს. ამისათვის არსებობს ორი გზა: სესხების გაცემა და ბანკების პორტფელებში არსებული ფასიანი ქაღალდების გადაანგარიშება (მაგალითად, თამასუქები).
გადასახადების გადაანგარიშება ხორციელდება გადაანგარიშების ტემპით. ეს არის ოფიციალური ფასდაკლების პროცენტი, ჩვეულებრივ ოდნავ ნაკლებია, ვიდრე სესხის (რეფინანსირების) პროცენტი. ამრიგად, ცენტრალური ბანკი ყიდულობს სესხის ვალდებულებებს უფრო დაბალ ფასად, ვიდრე კომერციული.
როდესაც ცენტრალური ბანკი ახდენს რეფინანსირების პროცენტს, კომერციული ბანკები ცდილობენ აანაზღაურონ ზარალი (რადგან ისინი იღებენ სესხს უფრო მაღალ ფასად) და თავად ზრდიან მსესხებლებზე (იურიდიულ და ფიზიკურ პირებზე) გაცემულ სესხებზე განაკვეთებს. ეს გავლენა ეკონომიკაზე არის რეფინანსირების ძირითადი მიზანი. მაგალითად, როდესაც ინფლაცია იზრდება, სესხების საპროცენტო განაკვეთის ზრდა იწვევს ბანკების საკრედიტო ოპერაციების შემცირებას. საკრედიტო ინსტიტუტების ლიკვიდობა პირდაპირ დამოკიდებულია ცენტრალური ბანკისგან სესხის მიღების შესაძლებლობაზე.
ცენტრალური ბანკის რეფინანსირების განაკვეთის შეცვლა ძალზე ძლიერი საშუალებაა ეკონომიკაზე გავლენისთვის, ამიტომ იგი იშვიათად გამოიყენება. ვინაიდან მისი ცვლილება მნიშვნელოვან შედეგებს იწვევს, კურსის მკვეთრი რყევები მიუთითებს ეკონომიკური სისტემის არასტაბილურობაზე.
ოფიციალური კურსის ნებისმიერი ცვლილება, როგორც წესი, თან ახლავს ახალ მონეტარულ პოლიტიკაზე გადასვლას. ამავდროულად, კომერციული ბანკები ახდენენ თავიანთ საქმიანობაში საჭირო კორექტირებას, ზოგჯერ მთლიანად იცვლიან მიმართულებას. ეკონომიკაზე ზემოქმედების ამ მეთოდის მინუს შეიძლება ეწოდოს მის სუსტ ეფექტურობას სხვა სეგმენტებთან მიმართებაში, ის გავლენას ახდენს მხოლოდ კომერციულ ბანკებზე.
