სოფლის მეურნეობა აგრარული რეგიონის კეთილდღეობის ქვაკუთხედია, რადგან მას მნიშვნელოვანი გავლენა აქვს საზოგადოების ცხოვრებაზე. ძნელია მისი როლისა და მნიშვნელობის გადაფასება იმ ფაქტის გათვალისწინებით, რომ სულ უფრო მეტი ადამიანი მიირთმევს ორგანულ საკვებს.
სოფლის მეურნეობის მნიშვნელობა
სოფლის მეურნეობა მოსახლეობის უმეტესობის ცხოვრების წესია. მისი მთავარი ფუნქციაა საკვების წარმოება. მას შემდეგ, რაც ერთი ადამიანი ვერ ცხოვრობს საკვების გარეშე, ეს ინდუსტრია ძალიან წარმატებით ვითარდება, რომლის წყალობითაც იგი წარმოადგენს სასოფლო-სამეურნეო რეგიონის საფუძველს.
სოფლის მეურნეობის პროდუქტების მნიშვნელოვანი ნაწილი გადაეცემა მომხმარებელს მას შემდეგ, რაც ისინი სამრეწველო გადამუშავებას გაივლიან. სოფლის მეურნეობა ნედლეულის წყაროა როგორც კვების, ასევე მსუბუქი მრეწველობისთვის. აგრარული რეგიონი ასევე ვითარდება იმის გამო, რომ სოფლის მეურნეობის საქონლის მოხმარების ახალი სფეროები გამოჩნდება. ეს განსაკუთრებით ეხება იმ პროდუქტებს, რომლებიც მდიდარია ნახშირწყლებით. მისი დახმარებით წარმოიქმნება ეთანოლი, რაც ასოცირდება ბენზინის ოქტანური რაოდენობის ზრდასთან.
თანამედროვე სოფლის მეურნეობა ფართო ურთიერთკავშირშია სხვა წარმოების სექტორებთან, ამიტომ თამამად შეიძლება ითქვას, რომ სოფლის მეურნეობის რეგიონი დაფუძნებულია წარმატებულ მეურნეობაზე.
სოფლის მეურნეობის განვითარების თავისებურებები
სოფლის მეურნეობის განვითარების წარმატება დიდწილად დამოკიდებულია მეცნიერულ და ტექნოლოგიურ პროგრესზე. სოფლის მეურნეობის ინდუსტრიალიზაციის პროცესი მოიცავს რამდენიმე ეტაპს, რომელთაგან თითოეული დაფუძნებულია ახალ ტექნოლოგიებზე, რომლებიც არა მხოლოდ ხელს უწყობენ ხალხის მუშაობას, არამედ ზრდის წარმოებას.
ბუნებრივი ფაქტორი, რომელიც მოიცავს მიწის რესურსებს, ნიადაგის ნაყოფიერებას და აგროკლიმატურ რესურსებს, დიდ გავლენას ახდენს როგორც აგრარულ რეგიონში, ასევე სოფლის მეურნეობაზე. ბუნებრივი პირობები აყალიბებს არა მხოლოდ სასოფლო-სამეურნეო ტერიტორიებს, არამედ საქონლის ძირითად სავაჭრო ნაკადებს.
სოფლის მეურნეობის წარმოების სახეები
სოფლის მეურნეობის წარმოების ორი ძირითადი ტიპი არსებობს, რომლებიც სოფლის მეურნეობის ტერიტორიის კეთილდღეობას განსაზღვრავს. პირველი ტიპი დამახასიათებელია განვითარებადი ქვეყნებისათვის. იგი ხასიათდება მრავალფეროვანი ეკონომიკური სტრუქტურებით. ასეთ ქვეყნებში ფართოდ გავრცელდა საარსებო და ნახევრად საარსებო მეურნეობა, რომელიც მოსახლეობის მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებაზეა ორიენტირებული. ამასთან, ვითარდება უაღრესად სპეციალიზებული საბაზრო ეკონომიკა, რომლის საქონელი მიწოდებულია მსოფლიო ბაზრებზე.
მეორე ტიპი დამახასიათებელია ეკონომიკურად განვითარებული ქვეყნებისთვის. მას საფუძვლად უდევს წარმოების ინტენსიფიკაციის მაღალი დონე, მისი ქიმიზაცია და მექანიზაცია, აგრეთვე მესაქონლეობისა და სოფლის მეურნეობის თანამედროვე ტექნოლოგიების გამოყენება. ამრიგად, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ აგრარული რეგიონი მოსახლეობის ცხოვრების ღირსეულ სტანდარტს უზრუნველყოფს სხვადასხვა გზით, რაც დაფუძნებულია წარმატებულ სოფლის მეურნეობაზე.
