ევროკავშირმა ევროკავშირის თითქმის სამი ათეული ქვეყანა გააერთიანა და იქცა უნიკალურ სუბიექტად, რომელიც აერთიანებს სახელმწიფოს და საერთაშორისო ორგანიზაციის მახასიათებლებს. ამ ასოციაციის ერთ-ერთი ამოცანაა საერთო ეკონომიკური ზონის ფორმირება, სადაც ერთიანი ევროპული ვალუტა გავრცელდება. დღეისათვის ევროკავშირის შემადგენლობა არ ემთხვევა იმ ზონის შემადგენლობას, სადაც ევრო გამოიყენება.
ჩვეულებრივ, ევროზონას ეძახიან იმ ქვეყნების ჯგუფს, რომლებმაც მიიღეს ერთიანი ევროპული ვალუტა, სახელწოდებით ევრო, როგორც იურიდიული საშუალება, მათ ტერიტორიაზე. 1999 წლის იანვრის მონაცემებით, თერთმეტი ქვეყანა იყო: გერმანია, ავსტრია, საფრანგეთი, ბელგია, ფინეთი, იტალია, ირლანდია, პორტუგალია, ესპანეთი, ნიდერლანდები და ლუქსემბურგი. ცოტა მოგვიანებით, ევროზონა გაფართოვდა მასში სლოვენიის, საბერძნეთის, მალტის, სლოვაკეთის, კვიპროსის და ესტონეთის შეერთების გამო.
ეგრეთ წოდებული გაფართოებული ევროზონა მოიცავს კიდევ რამდენიმე სახელმწიფოს, სადაც ასევე გამოიყენება ერთიანი ევროპული ვალუტა. ასე რომ, ევროკავშირთან ხელშეკრულებები გაფორმდა სან მარინოს, ვატიკანისა და მონაკოს მიერ. ხელშეკრულების დადების გარეშე, ევროს იყენებენ ანდორას, მონტენეგროს და კოსოვოს დასახლებებში.
ევროპის ქვეყნებში საერთო მონეტარული და ეკონომიკური პოლიტიკის ფორმირება სამ ეტაპად მოხდა. ერთიანი ევროპული ვალუტა 2002 წლის მარტიდან ევროზონაში გადახდის ერთადერთ ლეგალურ საშუალებად იქცა.
საერთო ფულადი ერთეულის დანერგვა გახდა ბოლო დროის ყველაზე გაბედული ეკონომიკური ექსპერიმენტი. ამ დრომდე ექსპერტები კამათობენ იმაზე, მიზანშეწონილია თუ არა გადასვლა ერთ ვალუტაზე. ეკონომიკის ცალკეულ სახელმწიფოებსა და სექტორებს შორის მონეტარული კავშირის შექმნის შედეგად მიღებული სარგებლისა და შესაძლო ხარჯების განაწილების საკითხები ჯერ არ გადაჭრილა. სავარაუდოდ, ექსპერიმენტის შედეგი შეეხება არა მხოლოდ ევროპას, არამედ ბევრ სხვა ქვეყანას, რომლებიც ამ რეგიონთან ეკონომიკურ ურთიერთობებს ინარჩუნებენ.
ევროკავშირის ნებისმიერ ქვეყანას ოფიციალურად აქვს ყველა უფლება, შევიდეს ევროზონაში. და მაინც, ევროზონაში შესვლის კანდიდატებმა უნდა დააკმაყოფილონ გარკვეული კრიტერიუმები, რომლებიც ეხება მათ მონეტარულ პოლიტიკას. უპირველეს ყოვლისა, კანდიდატი ქვეყნის ბიუჯეტის დეფიციტი უნდა იყოს მშპ-ს 3% -ის ფარგლებში, ხოლო სახელმწიფო სექტორის ვალი მშპ-ს 60% -თან ახლოს უნდა იყოს.
გარდა ამისა, ევროზონაში შესვლის მსურველმა სახელმწიფომ უნდა უზრუნველყოს თავისი ვალუტის სტაბილური გაცვლა ევროპულ ვალუტასთან მიმართებაში. ასევე მხედველობაში მიიღება ქვეყნის ცენტრალური ბანკის დამოუკიდებლობის ხარისხი და მისი ფინანსური პოლიტიკის ევროზონის ქვეყნების პოლიტიკის შესაბამისობის დონე.
ევროზონის პოტენციური ახალი წევრების შეფასებისას, ევროპის ცენტრალური ბანკი და ევროკომისია ითვალისწინებენ ბაზრების ურთიერთინტეგრაციის შედეგებს, საგადასახადო ბალანსის, შრომის ხარჯების და ფასების ინდექსების დონეს. მონეტარული კავშირის წევრობის მიღების შემდეგ, ევროზონის ახალი წევრი ვალდებულია შეასრულოს ფინანსური სექტორისთვის დადგენილი სტაბილურობის კრიტერიუმები.
ერთიანი ევროპული ვალუტის ზონაში შესვლისას, კავშირის ახალი წევრები ფულად და საკრედიტო პოლიტიკის სფეროში ყველა უფლებამოსილებას გადასცემენ ევროპის ცენტრალურ ბანკს, რომელიც ახლა წყვეტს საპროცენტო განაკვეთის დონის დადგენასა და მოცულობის განსაზღვრას. ბანკნოტების.
ევროკავშირის თითოეული ახალი წევრისთვის ევროზონაში გაწევრიანება ბუნებრივი ნაბიჯია, რომელიც მიიწევს სახელმწიფოს ევროკავშირში სრული და ყოვლისმომცველი ინტეგრაციისკენ.
